berlin'de 2. sene???

 hayatımın bir kısmını yurt dışında yaşayacağımı hep biliyordum. hep bir yolculuk içerisindeyim zaten, ailem uzun süre aynı evde oturmadı mesela. taşınmak hiç bana uzak bir kavram olmadı. 

berlin benim için önce bir rüyaydı. hayatımda bu kadar tuhaf ve özgür insanı bir arada görmemiştim. uyum içinde bir uyumsuzluk sürüyorlardı ve ben de onlarla birlikte bu hengamenin içinde olmalıydım. tüm hazırlık süreci toplamda 3 senemi aldı. ne yeteri kadar para biriktirebildim ne de almancayı tam öğrenebildim, ama 2021 yılının sonunda berlin'e giriş yaptım ve bu yeterliydi.

 

 

ilk bir ay kendime ait bir yatağım bile yoktu. bir ailenin 2+1 evinde misafir oldum. kendi bütçeme göre bulduğum tek oda şehrin dışındaydı ve paylaşımlıydı. muhafazakar bir evdi, içki ve sigara yasaktı. yurt odası çıkana kadar dişimi sıktım. 6 ay sonra bir mucize oldu. şehrin en sevdiğim kısmındaki yurtta kendime ait bir odaya terfi ettim, üstelik oda daha ucuzdu. 

 

ilk bir ay bir işim yoktu ve çok az param vardı. ana dilim ingilizce olmadığı için 3 senelik öğretmenlik tecrübem kimseyi etkilemedi. evime en yakın hamburgerciye başvurdum. bir ay sonra sigortalı eleman olarak asgari ücretle çalışmaya başladım. işimi sevmek için kendimi zorladım. dişlerimi o kadar sıktım ki unufak olup toza dönüşecekler diye korktum, ama hepimiz sandığımızdan daha güçlüyüz. aynı hamburgercinin başka bir şubesine üniformamı geri teslim ettiğim gün hayatımda hiç olmadığı kadar hafif hissettim. güneş yüzüme parlıyordu ve önümde yepyeni bir yol açılmıştı.

 

bir aydır bambaşka bir sektörde çalışıyorum. burada daha çok yabancı çalışıyor ve insanlar daha uyumlu. bugün ilk defa paniğe kapıldım ve tuvalette ağladım. yaptığım hatayı tam bilmiyorum, kimse söylemedi ama umarım işime mal olmaz. sürekli sakin olmam için söylenen telkinler duyuyorum ama kaybedecek o kadar çok şeyim var ki.

 

bu iki senede çok şey öğrendim. hem berlin ile hem de kendim ile ilgili. bu şehrin kültürü hedonizme çok yatkın, insanları kaba ve bencil, havası gri ve itici. ama akıntıya karşı gidenlerin şehrinde ana akıntı buysa, buna da karşı olan insan sayısı bir hayli fazla. çok köklü bir dayanışma kültürü var, ucuza ya da bedavaya ikinci el ürün verip almak çok yaygın.

 

yurtdışına nasıl kapak atılır, ben onu yazmayacağım, internette yeterince bilgi var çünkü. araştırıp kendi yolunu çizmen lazım. ben kafamın karışıklığı hakkında yazmak istiyorum biraz. büyük şehir yaşamında stres ve şiddet daimi. benim başa çıkma yollarım masum, o açıdan değişmedim, sadece artık ne yaptığımı biliyorum. zararlarını bilsem de yapmaya devam ediyorum çünkü masum bir bağımlılık ta bağımlılıktır. 

27 yaşındayım. okulumdan, evimden, işimden memnunum. hayatımda ilk defa tutkuyla seviliyorum. ama bunlar bir anda elimden kayıp gidecekmiş gibi hissediyorum ve bundan hiç memnun değilim.