iki senedir en çok istediğim şey, hayallerimdeki şehir olan berlin'de çok sevdiğim bölümümde yüksek lisans yaparak akademiye adım atabilmekti. kabul aldım hatta kayıt oldum ama bir bursa başvurmamıştım. annem kredi çekmek istedi ama alabildiği kredi 3 bin euro etti. babam sürekli bir işe girip geri çıktı. dört gün sonra dersler başlayacak ve vizem hala çıkmadı. vizem çıksa da gidemeyeceğim çünkü elde avuçta para yok. her şey olabilecek en kötü şekilde gitti. mızmızlanmak gibi geliyor ama açık bir yara gibiyim. işe girip bir sene daha para biriktirip tekrar başvurmak züğürt tesellisi gibi geliyor. facebook'ta humans of new york'a çıkmayı çok isterdim. humans of new york şu aralar berlin'de.
herkes bir şeyler yapıyor. bir yerlere gidiyor. ben hariç. yararsız bir aptal gibi hissediyorum. kimseden yardım istemiyorum. bu benim suçum. ailemin birikmiş bir parası olmadığını biliyordum ama devam ettim. şimdi ektiğimi biçiyorum. günlerdir evden çıkmıyorum. annem ve babam dışında kimseyle konuşmak istemiyorum. bir de twitter'dan yazdıklarım var ama o konuşma sayılmaz. arkadaşlarımın hepsi farklı yerlerde. durumu açıklamak çok üzüyor. hayatım bitmiş gibi. bazen hiç doğmamış olmayı diliyorum. biliyorum çok aptalca. koca bir çocuğun mızmızlanması gibi geliyordur belki. okula durumumu yazdım ve hala cevap vermediler. hiç kayıtlanmasına rağmen gitmeyeceğim, donduramıyorum da diyen başka bir salak olmuş mudur acaba? günlerimi inkar, kaçış ve mutsuzluk içinde geçiriyorum. öğretmenlik ilanlarına başvuruyorum. koca bir sene daha böyle geçecek. gelecek nisan'da yeniden başvurduğumda okul beni yeniden kabul eder mi? sanmıyorum. tekrardan motivasyon mektupları yazmam gerekecek, ve daha kötüsü tekrardan hocalarıma gidip tavsiye mektubu dilenmem. boş bir hayalin peşinde koştuğumu düşünecekler. boş bir hayalin peşinde koşuyor olmaktan çok korkuyorum.
